Twee en een half jaar is het goed gegaan met Hendrickje, tot ze op 22 november 2004 opnieuw problemen krijgt. Eerst is het mij niet geheel duidelijk, ze loopt wat zwakjes met haar achterhand en heeft een beetje moeite om over een drempel te lopen.
Op woensdag 24 november zie ik dat ze zwabbert met haar achterlijf. Ik sluit haar in een bench en bel met mijn dierenarts. Die adviseert Dorit Aharon te bellen, maar die is in het buitenland. We kunnen maandag 29 november komen. We gaan direct met haar naar onze dierenkliniek waar ze een gigashot Delta cortef krijgt net als twee en een half jaar terug. Toen reageerde ze daar goed op, nu zie ik weinig verschil. We gaan de dag erna voor een tweede injectie, daar lijkt ze wat van op te knappen. Op dat moment kan ze nog steeds een beetje lopen als ik haar in de tuin zet voor een plas. Verder hou ik haar strikt in een bench, alleen 's avonds mag ze bij ons onder toezicht op de bank.
Vrijdag 26 november gaat het opeens slechter, haar achterhand valt weg en ze kan alleen even heel zwabberig staan. Het hele weekend tel ik de uren tot we maandag bij Dorit Aharon terecht kunnen, ik zie het heel somber in. Maandag naar Noorden. Dorit Aharon schrikt ook van Hendrickje. Het enige positieve op dat moment is dat ze nog wat pijngevoel aangeeft in haar voetjes. Als ze in het bad wordt gezet, beweegt ze toch nog heel langzaam haar achterpoten. Ook wordt er weer wat in haar rug gecorrigeerd. Ik vraag of er nog hoop is. Dorit Aharon antwoord dat ze toch nog wat hoop heeft, we moeten het twee weken afwachten, strikte benchrust geven, alleen naar buiten dragen om te plassen/poepen en geen prednison meer geven. Ze denkt aan een trauma. We hebben geen idee, er is niets raars gebeurd voor zover wij weten! Ze mag NOOIT zonder toezicht op de bank en ze loopt niet meer zonder riem omdat ze dan als een turbo rond gaat rennen, kortom we weten niet wat er mis is gegaan.
Als we thuiskomen is ze achter geheel verlamd. Het is net een zeehondje. Omdat ze incontinent is, komen we op het idee luierbroekjes voor haar te halen. Ik weet dat het in Amerika heel gewoon is om je verlamde teckel luiers aan te doen. We knippen er een gat in voor de staart en ze passen perfect. Ondertussen krijg ik natuurlijk weer allerlei "goedbedoelde adviezen" van deze of gene..."je moet het niet langer aankijken dan een week, dan inslapen, etc"...Ik wordt er niet goed van!
Ondertussen hou ik toch de moed erin. Ik draag haar overdag om de twee à drie uur naar het gras, ik ondersteun haar buik met een doek waardoor ze toch op haar voorpoten mee kan lopen zodat ze haar plas laat lopen, de drollen vallen er gewoon uit. Tussendoor is ze ook incontinent. Ze is erg moe en ligt op een puppyverwarmingsmatje in haar bench. Wel vindt ze het leuk om op wat botten te kluiven. Ik krijg van mijn dierenarts een giga voorraad penicilline opgestuurd omdat ze eventueel een blaasontsteking zou kunnen ontwikkelen. Wij wonen nogal ver van onze dierenarts af, dus dan heb ik dat maar in huis.
Dit duurt zo een dag of tien, ik zie nog geen verschil. Als ze naast ons ligt, kijken we ons scheel of we iets aan haar achterhand zien bewegen, maar niets. Na elf dagen ligt ze naast ons op de bank en we zingen een liedje voor haar (dat vindt ze leuk). Opeens kwispelt ze met een stukje staart, we kunnen wel een gat in de lucht springen! Ondertussen lees ik de ervaringsverhalen op Dorits website weer en die geven mij weer moed.
Uitdrukkingen als "tel de eerste twee weken niet mee" en "ga gewoon door, laat je niet gek maken door anderen" geven me weer moed. Het is de bedoeling dat ze vaak in bad moet zwemmen, dat vindt ze wel leuk maar zwemmen ho maar. Ze gaat lekker op mijn handen hangen als ik haar probeer te laten zwemmen, ondertussen loopt het bad bijna over, zo vol is het......! Ik heb het inmiddels aardig in mijn rug, van het sjouwen met haar en van het gebukt naast haar lopen met die doek om haar buik. Ze heeft nu door dat ze keihard kan lopen zodra ik die doek om haar buik wikkel en die als een soort handvat vast hou. Ze loopt het liefst onder struiken en tuinstoelen door, en ik dus ook! Ze gaat voor de poort staan omdat ze wel zin heeft om een stukje langs de sloot te lopen, dus wij met doek om en gebukt langs de sloot...ze vindt het geweldig en snuffelt er op los. Haar achterpootjes zijn nog steeds verlamd maar toch is er wat verschil.
Op 13 december gaan we terug naar Noorden. Dorit Aharon is positief, een pak van mijn hart! We gaan op de terugweg langs bij een dierenwinkel in Amsterdam om een zogenaamde "helping hand" te halen, een uitkomst. Het is een soort broekje dat je om de achterhand doet met een riem eraan zodat ik rechtop kan lopen naast haar en zij ondersteuning heeft. De eigenaar van de dierenwinkel is vol lof over Dorit Aharon. Hij heeft hele goede ervaringen met zijn Rottweiler, wat is de wereld toch klein! De "helping hand" hebben we niet zo lang nodig want ze kan alweer een beetje een paar minuten op het gras "zwalken" als ze naar buiten wordt gedragen. Inmiddels houd ze ook haar plas en poep wat beter op, alleen 's nachts laat ze nog wat lopen. Verder ligt ze overdag nog steeds in haar bench en 's avonds mag ze bij ons op de bank liggen. Ze gaat inmiddels weer op haar rug liggen rollen als ze op de bank ligt. Langzamerhand wordt ze wat fitter.
Op 10 januari gaat ze voor controle terug en ze mag tot 11 april wegblijven, wat een geluk. We zijn nu inmiddels drie en een halve maand na de verlamming, ze loopt op vier poten, soms hipt ze wat als een konijn als ze te hard wil lopen. Ze kan prima in de tuin en in huis rondscharrelen. Met een gladde vloer heeft ze problemen, dan glijdt ze uit. Verder loop ik iedere dag een aantal malen een paar minuten met haar. Als ik langer loop, wordt ze toch wat moe en dan worden haar achterpootjes wat wiebelig. Toen er sneeuw was gevallen, wilde ze weer haar "turbo inschakelen" en keihard rondjes rennen rond de tuintafel door 40 cm sneeuw... dat hebben we maar een beetje afgeremd! Ik moet erg opletten dat ze zich niet forceert want ze denkt dat ze alles weer kan.
We zijn ontzettend blij en dankbaar met het resultaat, het was alle moeite en afzien weer waard. Ik kan alleen maar zeggen, geef de tijd een kans en investeer erin, ook als je het niet meer ziet zitten, dan heb je in ieder geval alles gedaan wat je kon en hou vooral moed!
Aanvulling augustus 2005
Ik heb via internet een oude 50'er jaren kinderwagen op de kop getikt. Hendrickje loopt vooral met het warme weer voor geen meter. Verder staat ze redelijk stevig op haar pootjes en is super happy maar echt een stuk lopen is er nog niet bij dus daarom dacht ik aan een kinderwagen. Dan kan ze een stukje lopen en als ze begint te zwabberen, zet ik haar erin en kan ze toch mee met de andere honden uitlaten.
Ze vindt het geweldig en ik kan haar goed vastbinden, dus een prima oplossing!
Aanvulling november 2005
Het gaat fantastisch met Hendrickje! Ze staat goed stevig op haar vier pootjes en speelt de laatste paar maanden weer als vanouds met onze jongste teckel! Ik moet haar echt afremmen! Ze kan alleen niet ver lopen. Na zo'n 200 meter gaat ze achter zwabberen en moet ik haar dragen, maar dat maakt me niets uit! Toen het warm weer was, liep ze voor geen meter en nu het kouder wordt, gaat ze weer sneller lopen.
Aanvulling januari 2019, Ze is tweemaal verlamd geweest en weer twee keer herstelt. Uiteindelijk is ze 14 jaar geworden, waarvoor ik je nog steeds dankbaar ben. Met vriendelijke groet, Ellen Balk
