Onze Muffie werd in België geboren op 1 september 2005. Tot ongeveer medio 2014 leidde ze een probleemloos bestaan. Van jongs af aan was het een prettig hondje, ook voor de kinderen en kleinkinderen. De omgang met andere honden was een ander verhaal. Ze kon daar slecht mee omgaan, was zelfs erg dominant, waarschijnlijk voortkomend uit angst. Daarmee rekening houdend genoten we met z'n allen van dit lieve, vrolijke en aanhankelijke gezinslid.

In het voorjaar van 2014 moest Muffie naar de trimsalon. We mochten daar niet bij het knippen aanwezig zijn en gingen haar weer ophalen na een telefoontje van de trimster. Ons viel op dat Muffie daarna af en toe een gilletje gaf. Dat was ongewoon. We beseften dat er iets met haar aan de hand was maar besloten even af te wachten. Intussen groeide het vermoeden dat er iets gebeurd was tijdens de trimbeurt maar de trimster sprak dat tegen. De gilletjes werden frequenter en harder en we besloten een afspraak te maken bij onze plaatselijke dierenarts. Deze kon niet direct een diagnose stellen en schreef medicijnen voor, o.a. prednison. Dat gaf géén verbetering en de klachten werden steeds erger. Het gegil werd hard janken en Muffie kon zijn koppie steeds minder bewegen en volgde je alleen nog maar met haar ogen. Ze werd van een levendig, speels hondje dat overal op en af sprong een hoopje, bijna levenloze, ellende. Zo sukkelden we enkele weken verder, zonder dat er iets verbeterde en zonder dat er een duidelijke diagnose kwam. Intussen struinden we internet af om te zoeken naar een dierenarts die ons zou kunnen helpen erachter te komen wat er precies met Muffie aan de hand was.

Al zoekende kwamen we op de site van mevrouw Aharon. De manier waarop er over de behandeling van de dieren (èn hun baasjes) geschreven werd, sprak ons erg aan. We vonden de resultaten die op de site werden beschreven verbluffend. Met Muffie wilden we ook naar haar toe. Na telefonisch overleg konden we vrijwel meteen, op 22 juli 2014, bij mevrouw Aharon terecht. Intussen was het met Muffie zó slecht gesteld dat we haar nauwelijks nog konden oppakken zonder dat ze gilde van de pijn. We beseften dat er iets zéér ernstigs met haar aan de hand was, maar wisten niet wat. Zou mevrouw Aharon het ons kunnen vertellen?

Na een lange autorit parkeerden we bij haar praktijk in Noorden en haalden Muffie uit de auto. Op dat moment begon ze weer zo hard te gillen dat mevrouw Aharon, die toevallig in haar tuin was, ervan schrok en ons meteen tegemoet kwam lopen. Ze zag direct de ernst van het probleem en besloot Muffie met voorrang te onderzoeken. Ze liet het hondje lopen en maakte daarvan enkele foto's en een filmpje. Ze zette Muffie daarna op de onderzoekstafel en betastte haar heel voorzichtig met vaardige handen. Haar diagnose en advies waren heel duidelijk: "Muffie heeft een nekhernia en ze moet nu of acuut daaraan worden geopereerd of ze moet nu direct inslapen. De pijn is zeer ernstig en ondraaglijk." We werden even in een aparte ruimte gelaten om weloverwogen een besluit te kunnen nemen. Al snel waren we het erover eens dat we ondanks de zeer hoge kosten Muffie wilden laten opereren. We kozen voor de dierenkliniek in Dordrecht en mevrouw Aharon nam daarmee direct contact op. We konden daar meteen terecht om een scan te laten maken. Terwijl Muffie nog onder narcose was, maakten we kennis met dierenarts Erik Wouters, die zo met ons hondje begaan was, dat we meteen een groot vertrouwen in hem hadden. Op de scan was de nekhernia duidelijk te zien en alleen een operatie kon ons hondje redden. Hij had helaas niet meteen tijd om Muffie te opereren maar stelde voor om haar onder narcose te houden en deze moeilijke operatie 's avonds om 19.30 uur uit te voeren. Het zou een operatie via de keel worden en dat bij zo'n klein formaat hondje! We lieten Muffie in vertrouwde handen achter, maar beseften wel degelijk dat de situatie hachelijk was en bereidden ons op het ergste voor. Later op de avond belde dhr. Wouters ons met de mededeling dat de operatie geslaagd was en dat Muffie enkele dagen ter observatie in de kliniek moest blijven. Het was afwachten hoe ze er doorheen zou komen. We mochten haar wel (onopgemerkt) bezoeken. Wat zag ze er zíelig uit, maar gelukkig hoorden we ze niet meer gillen van de pijn. Ze herstelde voorspoedig en na drie dagen, op 24juli, mochten we haar mee naar huis nemen. We behandelden haar héél voorzichtig, want we wilden haar geen pijn doen en waren bang dat ze opnieuw zou gaan gillen. Gelukkig ging alles goed.

Op 28 juli legden we Muffie heel voorzichtig in de auto om haar voor controle mee te nemen naar dhr. Wouters. Muffie ging zich steeds gemakkelijker bewegen en de dierenarts was tevreden over de progressie. Op advies van mevrouw Aharon hadden we voor Muffie, met een traphekje, een stukje afgezet in de keuken zodat ze absoluut niet meer op en af de stoelen kon springen. Haar speeltjes deden we weg om haar nekje zoveel mogelijk te ontlasten. Bij iedere uitrekking waren we bang dat er iets fout zou gaan en dat Muffie weer veel pijn zou krijgen. Gelukkig gebeurde dat niet.

Op 8 augustus gingen we met Muffie op controle bij mevrouw Aharon. Zij stond ervan te kijken dat het hondje zo was opgeknapt, en daarmee zichtbaar blij was, net als wij. Zij deelde mee dat wij haar altijd konden bellen als Muffie weer klachten zou krijgen. Maar met Muffie ging het gelukkig steeds beter. Ze werd weer helemaal ons oude hondje van vóór de hernia. Op 7 november gingen we terug naar mevrouw Aharon voor controle en het ging zó goed met Muffie dat ze werd ontslagen. Blij en gerust sloten we een vervelende periode af. We hadden weer een gezond en levendig hondje en dat is het tot op de dag van vandaag, 11 maart 2019, nog steeds! Inmiddels is Muffie bijna 14 jaar oud. We zijn mevrouw Aharon, dhr. Erik Wouters en hun medewerkers ontzettend dankbaar voor de aandacht en zorg waarmee Muffie en wij door hen zijn behandeld. Ad en Ria Brens Muffie