Februari 2013: Update

Als ik straks oud ben, ziek en zwak, en pijn verjaagt de slaap, als onrust bezit van mij neemt, doe dan wat onvermijdelijk is, en laat me gaan.....de laatste goede daad. Beslis voor mij en wees niet laf. Past eigenliefde bij de vriendschap die ik gaf, of uitstel.... tot het beter past bij een verloren strijd? Ik ben niet bang tijdens die laatste gang. Jij loopt niet weg: je kijkt me aan, je noemt me bij mijn naam en houdt me stevig vast. Vandaag voor het laatst groet ik je met mijn hondenstaart.....wat jij liet doen, deed je voor mij: je hebt me nog meer pijn bespaard, voor zinloos lijden mij bewaard. Een zwaar besluit? Nee, ....huil nu niet. Een wijs besluit dat werd gegrond op een oud en uniek verbond: jij bent mijn baas en ik jouw hond.

Djura 9 april 2000 - 11 februari 2013

Oktober 2012: Update

Op 12 september 2012 zijn we ter controle met Djura naar Dorit Aharon geweest. Djura tilde het afgelopen jaar steeds slechter haar achterpoten op, zeker wanneer zij moe was. Doch, de dame had een bepaalde manier van lopen ontdekt die kennelijk de minste problemen bij haar veroorzaakte. Dorit was over de gezondheid van Djura heel tevreden en adviseerde ons zo met haar door te gaan. Twee weken geleden heeft Djura nog haar lievelingswandeling van 8 à 9 kilometer in het bos bij Hilversum gemaakt en wij waren bijna op het einde toen zij duidelijk aangaf niet meer te kunnen. Even gaan zitten, uitrusten en wat eten en drinken en na een paar minuten wilde ze weer door. Gelukkig hoefden we nog maar een paar honderd meter.

De week daarop gedroeg zij zich weer volkomen normaal en liep lekker haar rondje door het groengebied tot ongeveer 10 dagen geleden. Eerst wilde zij gewoon het extra ommetje erbij doen, maar halverwege bleef zij achter en zat te wachten bij een stok. Het staan wachten bij een stok is een normaal verschijnsel, dan wil zij het zg. stokkenspel doen: een bal in haar bek en dan met een stok een paar meter vooruit gooien, dan loopt zij een paar meter wat sneller en dat herhaalt zich vele malen. Aangezien Djura ging zitten, besloot ik om te keren en huiswaarts te gaan. Tussendoor nog even eenmaal op een bankje gezeten om haar te laten rusten en de laatste paar honderd meter naar huis.

Een beetje geschrokken van dit feit, contact opgenomen met onze dierenarts. Deze raadde mij aan echt niet langer dan een half uurtje met haar te lopen en bereidde mij voor op een moeilijk te nemen beslissing.

Inmiddels loopt zij zeer langzaam en wanneer zij vermoeid raakt, sleept zij met haar achterpoot. Wij passen het tempo aan en gaan 5 keer per dag een klein rondje met haar. Normaal nam ze daar zeker geen genoegen mee en nog steeds wil zij het groengebied niet uit, maar anders haalt zij de afstand naar huis niet.

Af en toe neem ik de fietskar mee, waar zij dan, tot grote hilariteit van alle bekenden, als een koningin bij vermoeidheid zitting in neemt. Het voordeel hiervan is dat het onze actieradius vergroot en zij lekker op haar lievelingsplekken kan lopen snuffelen.

Eigenlijk zolang Djura zo vrolijk blijft, spelen wil, zelf eet en drinkt en zindelijk blijft, mag ze wat ons betreft lekker van haar oude dag genieten.

November 2011

Djura is een Duitse Herder van 11,5 jaar oud. Zij was altijd gewend veel te bewegen en ging zeker 4 keer per dag een wandeling maken van ¾ tot 1 uur. De laatste twee jaar wilde zij niet meer naast de fiets lopen of mee met hardlopen, maar dat is ook te wijten aan haar leeftijd.

Dit voorjaar viel het ons op dat zij steeds meer achter ons aan begon te sjokken en soms niet meer vooruit te branden was. Ook keek zij niet meer vrolijk en ondeugend uit haar ogen en stak duidelijk niet lekker in haar vel, terwijl zij niet ziek was.

Op een gegeven moment was het zo erg dat ze over een blokje rond, waar zij anders zeker geen genoegen mee zou nemen, 20 minuten deed en dan thuis gekomen moe op haar kleedje ging liggen. Ook viel het ons op dat zij kennelijk pijn had wanneer zij in haar bench, die zij als vaste slaapplaats gewend was te gebruiken, keerde. Zij ging er vooruit in, bleef even staan om vervolgens er weer achteruit uit te lopen.

Er voor onszelf van overtuigd dat er niets was gebeurd waardoor deze klachten konden ontstaan en al enige jaren ervaring met Dorit Aharon, waar Djura al sinds haar derde levensjaar regelmatig even komt om haar ruggenwervels recht te zetten, besloten we net voor de vakantie in augustus 2011 een afspraak te maken.

Nadat zij Djura had zien lopen, dacht zij gelijk aan degeneratieve myelopathie, een soort MS bij honden. Dat houdt in dat de spierkracht gaat afnemen waardoor zij vermoedelijk verlamd raakt.

Dorit heeft vervolgens de scheefstaande ruggenwervels door middel van orthomanuele therapie weer op zijn plaats gezet en raadde mij aan om te proberen het leven van Djura met voedingssupplementen weer enigszins leuk te maken.

Geschrokken van de gestelde diagnose ben ik thuis gekomen gelijk op zoek gegaan naar de voorgestelde supplementen, te weten visolie (dit had ik gelijk al bij Dorit gekocht), L- Carnitine-250 en Teunisbloemolie. De eerste paar dagen na het bezoek aan Dorit vertoonde Djura duidelijk spierpijn klachten, doch deze verdwenen snel.

Na het begin van het toedienen van de voedingssupplementen ging Djura zienderogen weer vrolijker worden. Anderhalve week later gingen we voor een midweek op vakantie naar Zeeland. Daar aangekomen veranderde Djura op slag en gedroeg zich als een hond van 2,5 in plaats van 11,5. Wel letten we goed op.

Wanneer wij zagen dat zij moe was, lieten we haar thuis. Dit is in die midweek slechts op een enkele dag gebeurd. Verder maakte Djura kuilen in het zand, rende achter ballen aan, zwom en was als vanouds niet van het strand af te krijgen...Ook draaide zij de weken daarop haar "poten" niet om voor behoorlijke boswandelingen van 2,5 uur, terwijl Dorit mij had aangeraden haar slechts 20 minuten te laten lopen, doch daar had Djura duidelijk geen genoeg aan.

In oktober ben ik met Djura weer op controle geweest en ook Dorit stond versteld van haar "herstel". Wij weten drommels goed dat het een ziekte betreft met een progressief beeld, maar kijken wat dat betreft niet ver in de toekomst. Djura is tenslotte een oude hond, die een goed en leuk leven heeft en dat hopen we nog lang zo te houden.