Plume is een lieve kruising teef. Zij heeft me 10 jaar geleden geadopteerd toen zij zes maanden oud was. Zij is een beetje lang van lichaam en heeft relatief korte poten. Op 13 augustus 2004 raakte zij verlamd aan haar achterkant. Zij liep al een paar dagen een beetje mank en toen ze die ochtend een muurtje afliep, gaf zij een gil van de pijn en liep moeizaam naar huis. Binnen twee uur kon zij niet meer staan.

Bij de dierenkliniek bleek de diagnose: een rughernia. Zij kreeg een injectie, een pijnstiller en ik moest de volgende dag terugkomen. Als het niet beter ging, zou ik moeten kiezen tussen operatie of inslapen. De hele nacht kroop zij zielig rond. Niet kunnen plassen, niet kunnen poepen. De volgende dag besloot ik om haar te laten opereren in Utrecht. Er was nog maar weinig gevoel in de achterpoten. Alleen de diepgaande reflex was er nog. Net genoeg om haar een kans te geven. Zij bleef een weekend in de dierenkliniek en daarna mocht zij naar huis.

Nu moest het ruggenmerg, dat beschadigd was, genezen. Het zou 4-6 weken kunnen duren, maar misschien langer. De chirurg kon niet specifieker zijn. De eerste week had zij veel pijn ondanks pijnstillers en antibiotica. Maar de genezing leek goed te gaan. Binnen 10 dagen gingen de hechtingen eruit. Ik masseerde de achterpoten dagelijks om de spieren soepel te houden (de achterkant was zeer mager geworden, alle bil- en dijspieren waren verminderd).

Na 2 weken kon ik haar naar buiten tillen om op het gras haar behoefte te laten doen. Eetlust was goed, Plume was in "good spirit". Bij de kliniek had ik geïnformeerd over oefeningen die ik met haar kon doen om de revalidatie te ondersteunen.

Toen werd me de website van Kreupeldier aangeraden. Daar heb ik oefeningen vandaan gehaald. Drie keer per dag naar buiten tillen en masseren. Het klinkt heftig maar dat heb je wel voor jouw "furry friend" over. Alleen na 7 weken, juist toen ik dacht dat zij op het goede spoor was, kreeg ik slecht nieuws. Ik ging naar de chirurg voor controle. Hij vond dat het niet goed ging. Zij zou al moeten staan. Het gebrek aan balans had te maken met onvoldoende genezing van het ruggenmerg.

"Als de zenuw niet geneest", zei hij, "komt het gevoel niet terug in de poten en kan zij dus niet revalideren"..."Maar hoe kan ik haar helpen?" vroeg ik. "Nou, masseren heeft alleen tot gevolg dat de spieren soepel blijven", zei hij, "maar het helpt niet om de spieren op te bouwen. Er is niets te doen dan alleen maar afwachten. Zij kan misschien beter worden, maar zij zal nooit meer normaal lopen". Hij raadde me toen aan een hondenrolstoel aan te schaffen om me te helpen.

Ik voelde me in de steek gelaten. Ik kan me herinneren dat de chirurg had gezegd dat de genezing van het ruggenmerg doorging tot na een periode van 6 maanden na de operatie. Ik wilde niet opgeven vóór die tijd. Ik had nog tot medio februari om iets te proberen. Ik zou het doen. Ik heb toen de praktijk van Dorit Aharon gebeld, zij was met vakantie maar ik kreeg wel een nieuwe serie oefeningen van haar fysiotherapeut, die met haar samenwerkte. Deze oefeningen voerde ik uit voordat ze terugkwam van vakantie.

Acht oktober 2004 (8 weken na de operatie) heb ik een afspraak met mevrouw Aharon in Noorden. Plume's geval was een beetje anders dan wat ik op haar website had gezien vanwege de operatie, maar ik had niets te verliezen. Dorit beloofde geen mirakel. Ik zag wel dat zij bezorgd was over het beperkte gevoel in de achterpoten. Reactie in de linkerpoot was matig, zeer zwak in de rechterpoot. Maar zij zei: Wij gaan het proberen. Dat was wat ik wilde horen: zij was bereid om nog een poging te doen om Plume te helpen revalideren. Eerst zette zij Plume's wervelkolom recht. Eigenlijk had de operatie daarbij niet geholpen en het kruipen op de voorpoten na de operatie ook niet. Eerst moesten wij een kleine stap terug: Plume moest weer twee weken "plat liggen". Kruipen werd absoluut verboden en een serie fysiotherapie sessies werd ingepland. Dat hielp ook om de spieren verder op te bouwen en te versoepelen.

Tussen de sessies ging ik door met oefeningen om haar verder te helpen staan en vooral leren de poten goed te zetten, enzovoorts. Vanaf dit moment begon ik duidelijk verbetering te zien en dat motiveerde me verder. Zij ging haar poten beter op de grond zetten en ook optrekken als zij ging liggen. Stukje bij beetje kwam het gevoel terug in de poten. Met hulp kon zij opstaan. Zij ging staand eten. Ik leerde Plume lopen door haar bij de staart te houden en zo te steunen en te begeleiden.

Dat was een raar gezicht en zorgde voor nogal wat vragen van voorbijgangers; ik werd zelfs aangevallen door een paar kinderen in de buurt die mij beschuldigden van dierenmishandeling!!! Maar ik kreeg mijn beloning: medio november begon zij een paar stappen alleen te maken: zij was gered!!!!

Met fysiotherapie zijn wij nu gestopt, maar niet voordat zij tijdens een sessie gefilmd werd door de ploeg van de tentoonstelling Dieren van Amsterdam in het Historisch Museum. Zij is nu te zien bij de fysio op één van de tapes die daar getoond worden...Ik ga af en toe voor controle langs mevrouw Aharon om te checken of de rug recht blijft en ik werk nog aan oefeningen om de spieren verder op te bouwen, maar zij loopt rond en heeft nog steeds het lef om af en toe achter een kat aan te rennen. Zij pakt hem nooit maar dat lukte vroeger ook niet...In de buurt noemen ze haar de mirakelhond. Het lijkt wel een beetje zo. Maar ik heb geen twijfel dat zonder mevrouw Aharon's expertise en steun Plume het nooit gered had.

Achteraf, als ik had geweten wat ik nu weet, en bovenal mevrouw Aharon had gekend, dan had Plume misschien niet onder het mes gehoeven...Ik zou zeggen, als er iets met de rug van uw hond aan de hand is, ga maar eerst met mevrouw Aharon praten. Dan kan altijd alsnog met het mes ingegrepen worden.