Op 16 september 1998 werd ik samen met mijn broer en zus onverwacht thuis geboren na een avontuurtje van mijn moeder in Italië. Mijn baasje was meteen vertederd. Maar ja, vier hondjes was wel wat teveel van het goede. Na zes weken ging mijn zus naar de zus van mijn baasje en mijn broer ging naar de broer van mijn baasje. Ik was eigenlijk de lelijkste van de drie, maar ik was wel de enige die fier met zijn staart rechtop liep.

Ik groeide op tot een vrolijk hondje. Voor iedereen was ik lief en iedereen hield van mij. Nooit zou ik iemand bijten. Onder luid en vrolijk geblaf rende ik achter een bal aan en bracht hem terug, ik sprong in de waterstraal van de tuinslang en jaagde achter de katten aan die zich in onze tuin waagden. Ik keek tv en blafte tegen de dieren die op het scherm kwamen.

Ik was ook heel nieuwsgierig en kon op de vensterbank springen om naar buiten te kunnen kijken. Maar alleen zijn was niks voor mij. Mijn baasje is vrachtwagenchauffeur en nam mij elke dag mee. In heel de Benelux, Frankrijk en Duitsland ben ik geweest. Als mijn baasje niet naar huis kon, sliepen we samen in de vrachtwagen. In de haven van Antwerpen kende iedereen mij. Ik was in de firma geen hond maar een collega.

Op een bepaald moment mochten er geen hondjes meer mee in de vrachtwagens. Er was maar één uitzondering. De hondjes moesten onder een lat van 20 cm door kunnen. Nu, dat kon ik en dus mocht ik verder mee op pad. Er waren zelfs mensen die mij wilden kopen voor ettelijke euro's. Maar nee hoor, mijn baasjes wilden mij niet kwijt. Zo hebben we jaren van intens plezier beleefd. Ik was het alfahondje. Tegenover andere honden ben ik de baas!

Kort na mijn 15de verjaardag ging het mis. Ik begon een beetje te manken met mijn rechter achterpootje. Mijn baasje ging onmiddellijk met mij naar de dierenarts. Het verdict was hard. Hernia. De dierenarts gaf een cortisonen spuit en medicatie mee. Nu, van die medicatie werd ik alleen maar zieker.

Een andere oplossing was een operatie. Maar omdat ik al 15 ben, was het risico groot dat ik het niet zou halen en dat de operatie ook geen garantie op verbetering gaf. Nu, dat zagen mijn baasjes niet zitten. Een derde oplossing was mij laten inslapen, want de dierenarts zei dat ik op den duur meer en meer verlamd zou raken en incontinent zou worden. Dat zagen mijn baasjes ook niet zitten.

Mijn moeder had vroeger ook eens een verlamming in de achterpoten gehad op 3-jarige leeftijd. Met haar zijn ze toen naar een kinesist gegaan en na vier keer kine kon zij weer lopen. Dus maar eens naar die kinesist gebeld. Die was ondertussen met pensioen, maar zijn dochter had de praktijk overgenomen en wou proberen mij te helpen met acupunctuur. Na zeven keer was er nog geen beterschap, integendeel. Ik kon niet meer lopen en sleepte mezelf voort op mijn voorpootjes. De achterpootjes sleurde ik achter mij aan.

Toen is mijn vrouwtje op het internet gaan zoeken. Zij vond de site van dokter Aharon en las de verhalen van andere kreupele honden die zij al geholpen had. Een beetje wantrouwig stuurde zij een e-mail met de vraag of zij mij eventueel nog zou kunnen helpen. Bijna onmiddellijk kreeg zij antwoord. Nu, vanaf afstand kon dokter Aharon natuurlijk niet oordelen over mijn situatie en ze vroeg om maandag te bellen voor een afspraak. Dat deed mijn vrouwtje en wij mochten 's anderendaags al komen. Vanuit Antwerpen is het wel 125 km rijden, maar dat had mijn baasje ervoor over. Hij zei: "Bobbie heeft zoveel kilometers samen met mij gedaan voor mijn werk, nu mag ik eens kilometers doen voor hem ook. "

Wij werden heel vriendelijk onthaald. Onmiddellijk kreeg ik koekjes en mijn baasjes koffie. Dokter Aharon was eerst sceptisch en dacht aan een gezwel. Ik moest in haar tuin laten zien wat ik nog kon. Dat was niet veel meer. Maar nadat ze mij had onderzocht, wou ze mij toch een kans geven. Drie wervels in mijn rug heeft ze rechtgezet. Dit deed absoluut geen pijn. Ik kreeg pillen mee, absolute rust en oefeningen werden voorgeschreven.

Het was een helse rit naar huis toe. Op schoot wou ik niet stilzitten en mijn vrouwtje heeft drie dagen spierpijn gehad in haar schouders van mij in bedwang te houden. Thuis gekomen werd er een grote kartonnen doos uit het tuinhuis gehaald. Daar werd een dekentje en een kussentje in gelegd en dit zou voor enkele weken mijn onderkomen worden. Nu, dat zag ik absoluut niet zitten. Ik wou dicht bij mijn baasje op de bank zijn.

Na een paar dagen kreeg ik diarree van de pilletjes en mijn baasjes besloten geen medicatie meer te geven. Mij uitlaten was ook niet simpel. Dokter Aharon had aangeraden om een handdoek rond mijn achterkant te doen om mij zo te ondersteunen. Maar ik ben een mannetje, dus waar moest nu die handdoek?

Mijn baasjes hadden nog een oude leiband van toen mijn moeder nog leefde. Het was een leiband die splitste, zodat je met één leiband toch twee hondjes kon uitlaten. Nu, dat paste precies rond mijn achterpootjes. Zo kon mijn baasje mijn achterkant optillen zodat ik toch netjes in de tuin kon zonder dat mijn achterpootjes de grond raakten.

Ondertussen knutselde mijn baasje een rolstoel voor mij in elkaar. De kleindochter had de zijwieltjes van haar fiets toch niet meer nodig, dus dit was ideaal. Af en toe mocht ik er wat mee rondlopen. Mijn geluk was ook dat mijn baasje op ziekteverlof was. Zo had hij alle tijd om voor mij te zorgen.

Na drie weken ging de reis terug naar Noorden. De kartonnen doos werd in de auto geladen. Heel de weg heb ik zitten piepen en zagen. Ik kon ondertussen al een beetje staan, maar mijn teentjes krulden nog naar achteren.

Weer moest ik in de tuin laten zien wat ik kon. Dokter Aharon greep me bij mijn staart en keek wat ik al kon. Dat was nog niet veel, maar toch was er al beterschap, zei dokter Aharon. Weer werd er één werveltje rechtgezet en ook iets in mijn linkerheup. "Binnen vier weken terugkomen en vooral nog veel rust en oefeningen doen", zei dokter Aharon. De overgebleven pilletjes mochten mijn baasjes teruggeven en die werden ook van de rekening afgetrokken.

Thuis vond de kleindochter het geweldig om mij bij mijn staart te grijpen en mij naar mijn eten en drinken te begeleiden zonder dat mijn pootjes de grond raakten. Ondertussen was er ook een tweedehands bench gekocht. Dat was niks voor mij. Ik wou daar niet in en beet in de tralies.

's Nachts ging ik mee naar boven zoals altijd, maar rond mijn nestje werd een serieuze barricade opgetrokken waar ik absoluut niet meer uit kon. Na twee weken begon ik bij het uitlaten mijn achterpootjes mee te bewegen, maar mijn teentjes krulden nog steeds naar achteren toe.

Nu na drie weken zet ik mijn teentjes goed! Ik ben blij als er iemand thuis komt. Iedereen wordt terug begroet en ik kwispel met mijn staart! Ik kan ook al 10-tallen pasjes lopen zonder om te vallen! Mijn baasjes kregen de tranen in hun ogen toen ze dit zagen.

Ze krijgen het hoe langer hoe moeilijker om mij rustig te houden. Ik wil lopen! Wel lijk ik af en toe dronken en ik loop met een gebogen rug. Maar ik kan alleen rechtstaan en mijn pootjes zet ik goed. Wel ben ik nog een beetje zwak en val ik af en toe om. Maar met mijn pootjes sleep ik niet meer. Ook ben ik weer het alfahondje. Zelfs in mijn toestand ben ik dominant tegenover andere honden die bij ons thuis komen. Zij worden in het hoekje gedreven hoor!

Op 14 januari reden we terug naar Noorden. Benieuwd over wat dokter Aharon zou zeggen. In de tuin moest ik weer laten zien wat ik allemaal kan. Nu, dat was heel wat vergeleken met zeven weken geleden. Ik kan alleen opstaan, ik kan alleen lopen en mijn teentjes zet ik goed. Dokter Aharon was net zo blij en enthousiast als mijn baasjes. Na nog wat onderzoek zei ze dat alles nog op zijn plaats zat en werd ik APK goedgekeurd! En ik kreeg een koekje in hartjesvorm.

Nu mogen stilaan de wandelingen opgevoerd worden tot 10 à 12 minuten per dag, want ik moet nog aansterken. Wat ben ik blij! Niemand had gedacht dat dit ooit nog goed zou komen. Bedankt dokter Aharon, u heeft gouden handen en u heeft mijn leven gered! Zonder u was ik er waarschijnlijk niet meer geweest. Ik ben u voor altijd dankbaar.

Bobbie en de familie Wagemans uit België.

Update: Bobbie is jarig. Hij mag 16 kaarsjes uitblazen en dit lopend dankzij Aharon orthomanuele diergeneeskunde.