23 september 2009
Hier weer een berichtje van Marco en Josta. Voor mij, Marco, lijken de laatste maanden of weken nu wel aangebroken… Ik ben bijna 16 en dan is het zo’n beetje genoeg hè…
Drie weken geleden kreeg ik een soort beroerte in mijn rug, waardoor mijn achterkant vrijwel verlamd was. Ik kon niet meer… Alleen nog maar een beetje voortstrompelen... en wat een pijn man!!!
De baasjes zijn met mij naar Dorit Aharon gegaan natuurlijk. Zij heeft mijn rug behoorlijk onder handen genomen, mijn blaas leeg gedrukt en nog wat enge dingen… Maareh… het heeft wel geholpen hè!!!! Dorit Aharon was helemaal perplex toen ik vandaag terug kwam. Ik kan weer een beetje lopen, heb er weer zin in, en de pijn is vrijwel weg!
Mijn lever is versleten, dus ik heb niet zo lang meer. Maar zo je oude dag kunnen doorbrengen is wel heerlijk hoor. Haha, krijg nu verse kip enz... jummy!!! We zijn in een paar dagen gigantisch verwend en gewoon hondenvoer? Puh! Ik ben een beetje incontinent en laat af en toe wat vallen, maar ja, daar heb je baasjes voor hè…
Overdag slaap ik in de tuin, werk wat (jazeker, iemand moet toch graven in die tuin?) en ’s avonds lekker genieten bij de baasjes. Kortom, wie weet tot lezens… maar ik geniet nog steeds! Dank je, Dorit!
He daar, ik ben er ook nog!!!!! Ik ben Josta en ik ben blij dat Marco weer een klein beetje de oude is!!! Ik vond het drie keer niks! Zonder Marco naar het bos… Gelukkig is ie weer een beetje in de benen. Krijg ik ook weer wat meer aandacht hè (en die verse kip is ook niet mis).
Maar ik vind het ook echt leuk hoor, want zonder mijn maatje vond ik er ook weinig aan! Ik mag hem nu iedere keer wakker gaan maken in de tuin. Zo van: hé Marco, wakker worden, de baasjes zijn er. Leuk hoor, maar wie krijgt er dan weer de aandacht? Juist! Maar goed dat ik lekker ’s avonds schoothondje mag spelen op de bank! Wat mij betreft hoop ik dat Marco nog lang blijft, want zo’n maatje heeft niet iedereen!
