Op dinsdagavond is mijn teckel Lodewijk ineens erg timide...misschien wordt hij ziek? Woensdag in de ochtend gaat het eigenlijk prima en na het uitlaten breng ik hem naar mijn ouders toe voor de dagopvang en vertrek ik naar mijn werk.

In de avond kom ik thuis. Lodewijk is inmiddels opgehaald door mijn vriend en ligt op zijn mat...geen begroeting zoals ik van hem gewend ben. Ik vraag aan mijn vriend of Lodewijk stout is geweest en daarom op de mat ligt. "Nee", is zijn antwoord, "er is iets goed mis".

Aangezien Lodewijk vorig jaar ook al een hernia heeft gehad, weet ik direct wat er aan de hand is. Diezelfde avond naar de dierenarts die dezelfde conclusie trekt, meteen een injectie Prednisolon en flinke pijnstillers. Een dag later volgt de tweede injectie. Na woensdag gaat Lodewijk hard achteruit tot hij helemaal niet meer kan lopen en ik hem met een katheter moet helpen met plassen aangezien hij niets meer kan.

Donderdag neem ik het besluit om direct een spoedafspraak te maken met dokter Aharon. Vorig jaar ben ik daar ook geweest met een goed resultaat. Vrijdagochtend om 10 uur kan ik al terecht, nog één nacht doorkomen.

Vrijdagochtend eerst nog naar de dierenarts om zijn blaas te laten legen (die middag heb ik geleerd het zelf te doen). Daar kreeg ik te horen dat na de twee injecties, die niets deden, er weinig hoop voor hem was en ik moest gaan denken aan een operatie of afscheid.

Dokter Aharon was direct duidelijk: "Dit is een geval voor chirurgie", een graad 4 hernia!" Op dat moment stort mijn wereld in, de operatie geeft in het geval van Lodewijk geen goed percentage op slagen of overleven en er hangt een prijskaartje aan waar je "U" tegen zegt. In mijn situatie is operatie helaas niet haalbaar en moesten we kijken naar een andere optie.

De enige optie die ik nog voor ogen had was inslapen...maar gelukkig had dokter Aharon hier een andere mening over: "eerst twee weken benchrust, u moet de natuur ook een kans geven!" Zijn rug werd rechtgezet (er zaten vier wervels niet goed). In dikke tranen verliet ik het pand, de rest van de dag zag ik het niet meer zitten...

De volgende dag overtuigde mijn vriend mij dat ik hoop moest hebben, in Lodewijk en in dokter Aharon. En dat heb ik gedaan: Zondagavond begon Lodewijk weer zelf te plassen en te kwispelen. Dinsdag begon hij zijn linkerachterpoot bij te trekken. Woensdag deed zijn rechterachterpoot ineens ook zwakjes mee. Donderdag liep hij al een beetje (met behulp van een draagbroekje). Vrijdag weer controle in Noorden en ik was trots op het resultaat. Dokter Aharon was verbaasd en erg blij “Dit is een wonder en geweldig!”. Lodewijk zijn hernia is teruggebracht naar graad twee!!

Ik heb weer hoop voor de toekomst, de weg is nog lang maar ik weet zeker dat het weer helemaal goed komt dankzij dokter Aharon en mijn eigen inzet. Mocht u in dezelfde situatie zitten, lees mijn verhaal iedere dag en bedenk: hoop doet leven!

Inmiddels zijn we 8 jaar verder en is Lodewijk bijna 12 jaar oud en doet het fantastisch! Hij zal altijd wat restschade hebben van de hernia maar heeft een goed en vol leven, iedere dag is een cadeau! Bedankt dokter Aharon.